|
|
|
Geboren: 17 maart 1958, te Schiedam
Al vanaf zijn vroegste herinneringen stond
Aart Prins nieuwsgierig en tegelijkertijd ook dromerig in de wereld.
De natuur, met de geuren van het seizoen, de
lichtval van de veranderlijke zon op de wolken, of de kleurenzee in bos en
weide, brachten hem in een droomwereld. Hij verbleef graag in die
droomwereld, waar zijn wetten golden en tijd niet bestond.
Op het moment dat hij naar school moest,
leverde dat flinke beperkingen op voor zijn vrijheid en dat hinderde hem dan
ook. Hij was nu voor en na schooltijd bijna altijd buiten te vinden,
bij slootjes en in bosjes. Vaak met vriendjes, maar niet zelden ook alleen,
volledig in zijn eigen wereld.
De pubertijd bracht een donkere wolk van
hormonen over zijn zonnige jeugd. Gelukkig ontdekte
hij muziek, die zijn gevoelens in
klank verwoordde en hij sloot zich op in zijn kamer, om volledig in deze nieuwe
fantastische muziekwereld op te gaan.
Ook begon hij met pen en potlood te tekenen en hij ontdekte de schoonheid van het woord. Maar er was meer. Een gevoel dat
diep binnen in hem was opgesloten en naar een uitweg zocht.
Op school kon Aart zich slecht concentreren,
ook al ontvouwde zich een nieuwe intellectuele wereld voor hem; de wondere
wereld van de atomen en het bladgroen en de
literatuur en filosofische vraagstukken, zoals 'de
zin van het bestaan' dienden zich aan.
Hij besloot te gaan werken vanwege de
slechte schoolresultaten. Aart woonde destijds in Den Helder en het lag voor
de hand om in de haven te gaan werken, mede omdat hij inmiddels de zee als
vriend had gevonden.
Het duurde niet lang voor hij het ruime sop
koos, in navolging van zijn voorouders. Een booreiland op de Noordzee sprak
wel tot de verbeelding.
Het harde leven tussen staal, lawaai, gevaarlijk en
zwaar werk en ruwe collega’s, leerde hem zijn dromerijen uit te stellen, ook
al kostte hem dat veel moeite.
In 1993, na 15 jaar op een booreiland gewerkt
te hebben en inmiddels getrouwd met Anja met wie hij twee kinderen, Mathijs
en Eva kreeg, beloofde hij niet nóg een kerst op zee te zullen zijn. Het
was genoeg geweest.
Nog steeds geïnteresseerd in de intellectuele
wereld, begon Aart een studie milieukunde aan de Open Universiteit. Daar
werd de droomwereld uit zijn jeugd ontrafeld en kwam er
een nieuwe voor in de plaats.
Nog altijd was hij op zoek naar een manier om
die diep gekoesterde gevoelens te kunnen uiten. Hij besloot een cursus
beeldhouwen te gaan volgen bij het centrum voor kunstzinnige vorming, waar
hij jaren later les zou geven. De docent, Bart Leefoge, was een bevlogen en geestdriftig
man, begenadigd beeldhouwer en keramist, die de onzekere Aart aanzette om door te gaan en verder te kijken.
De eerste kleischets ging schoorvoetend, maar
toen het eerste beeld daar stond, wist Aart het. Dit was hèt medium om zijn
gevoelens mee te uiten. Wat met verhalen schrijven en tekenen niet was
gelukt, kon hij in vorm zeggen. Een openbaring!
Aart ging nu, naast zijn studie en gezin,
volledig op in het maken van beelden. Eerst nog onder het toeziend oog van
Bart, maar al snel steeds zelfstandiger. En voor hij het wist, diende de
eerste opdracht zich aan. En wat voor een! Het moest een beeld van 1.50
meter hoog worden. Hij stond nu voor de keuze, de opdracht afzeggen, of met zijn
studie milieukunde stoppen. De keuze was niet zo moeilijk. Anja werkte inmiddels
fulltime en hij kon zich, mede daardoor, de overstap permitteren.
Als kleine zelfstandige ging hij nu verder.
Dat viel nog niet mee, zomaar met collega's competeren, die al jaren in het
vak zaten en een professionele opleiding hadden! Hij kon alleen vertrouwen
op al die herinneringen van vroeger, die hij terug haalde met het luisteren
naar muziek en met het kijken naar de wereld om hem heen, die vreemde wereld, die hem soms
volledig onverwacht een doorkijkje bood.
De keuze om autodidact te werken heeft hem de
vrijheid gegeven om open in de wereld te staan, zoals dat kleine jongentje
van toen en dat is terug te zien in zijn werk. Aart heeft nooit contact verloren met dat
gevoel van binnen, waar hij zijn inspiratie uit put. Dat warme vuur, die
zekerheid, waarvan hij hoopt, dat het er altijd zal zijn.
In 2009 scheidde Aart van Anja. Verdriet en
vreugde gingen hand in hand. Hij probeerde dicht bij zijn hart te blijven in
deze turbulente tijden. Liefde was zijn drijfveer. Hij heeft in deze tijd één
opdracht uitgevoerd voor de Molukse gemeenschap in Ommen.
Toch waren de te maken beelden allemaal
aanwezig, klaar om naar buiten te komen. 'Hij hoeft ze alleen maar even te
maken...'
2015 lijkt het tij gekeerd. Tijd om de hamer
en beitel weer op te pakken.
|